Wat een giller!

Het was lastiger dan we dachten om een visum te regelen voor India. Vanuit Pokhara, waar we zaten, was dat wel mogelijk maar dan ging het twee weken duren. Er zou dan een mannetje met het vliegtuig naar Kathmandu vliegen en daar voor ons een visum aanvragen. Hij zou dan onze paspoorten meenemen en alles regelen. Het bleek enorm duur, want ja wij moesten dan wel zijn vliegticket betalen. Mooi niet dus. We hadden geïnformeerd en in midden en zuid India bleek het 45 tot 50 graden te zijn! Oeps dat is wel erg warm. In het noorden van India, de Himalaya was het beter vol te houden. Met de bus bleek deze reis dagen te gaan duren, dus besloten we te vliegen naar Leh. Een plaatsje in het hoge noorden, in de provincie Ladakh. Dat kon alleen vanuit Kathmandu. Dus wij weer naar Kathmandu, dan konden we mooi ook zelf onze visums gaan halen bij het consulaat. Dat bleek uiteindelijk toch nog meer dan een week te duren. De stad Kathmandu is een super mooie stad.

​   

Je ziet nog wel duidelijk de verwoestingen van de aardbeving van een jaar geleden. Vooral de Bodhnath, een wereld bekende stupa is behoorlijk verwoest.

Kathmandu is best vervuild. Je moet er eigenlijk niet langer dan een paar dagen verblijven anders krijg je last van je keel. Iedereen loopt er ook met mondkapjes. Hilarisch gezicht.

Aangezien wij een week in de vuiligheid niet zo zagen zitten besloten we naar een meditatie en yoga centrum te gaan voor een paar dagen in een mooie vallei vlakbij Kathmandu. Het leek ons heerlijk om midden in de natuur te zitten, lekker relaxen, beetje yoga, beetje mediteren. Fantastisch!

We hadden voor drie nachten geboekt bij dat centrum. We kwamen daar aan met de taxi en de omgeving was fantastisch. Mooi groen, heerlijk rustig. Een oase voor ons gevoel. We liepen richting de receptie en een aardige mevrouw in een rode jurk begroette ons. We kregen de sleutel van onze kamer en ze vertelde het schema wanneer de yoga en meditaties gehouden werden. Niets was verplicht. Heerlijk! Wat een verschil met de Vipassana ervaring van een tijdje geleden (zie vorige blog). Er was wel iets anders verplicht. We moesten voor overdag een rode jurk aan en voor de avond een witte jurk. "Eh...wat? Ik ook?" zei Sander. "Ja jij ook!" We konden ze daar ter plekke kopen. Je kunt je voorstellen wat we hebben gelachen in die dingen. Iedereen liep in die jurken dus je voelt je niet helemaal erbij lopen als een gek. Het is eigenlijk wel makkelijk, want je hoeft niet na te denken over wat je aan moet doen. "Nou laten we maar gelijk meedoen met de volgende meditatie." We hadden natuurlijk al een behoorlijk heftige meditatie week erop zitten, dus veel moeilijker kon het niet worden, toch? De eerste meditatie was een uurtje in een klein zaaltje. Deze was snel voorbij. Na de lunchpauze was het de bedoeling naar de grote zaal te gaan. Daar was het ook een stuk drukker. Kundalini meditatie, dat stond op het programma. We wisten niet was ons overkwam. We moesten heel hard ademhalen, springen, gillen en dansen. Daarna moesten we doen alsof we weer een kind waren wat helemaal los geslagen was. Eh.. Is dit meditatie? We dachten dat we in een gekkenhuis terecht waren gekomen. Sommige gingen echt helemaal los, gillen en slaan alsof ze goed de weg kwijt waren. Hahaha. Goed toch maar meedoen, maar deze meditatie doen we dus niet meer. Toen wisten we nog niet dat het ergste nog moest komen. In de late namiddag werd degene die het centrum had opgericht vereerd. Dit hield in muziek, dansen, zingen om een standbeeld heen. Het was te hilarisch voor woorden. En net toen we dachten dat het niet gekker kon, gingen we s 'avonds in onze witte jurk naar de grote zaal en kregen we een video te zien van de oprichter. Hij sprak gebrekkig Engels en wat hij vertelde was best verontrustend. Het bleek dat hij naar het westen was gereisd en Europa niet in mocht. We begrepen niet echt waarom niet. Wat opviel was hoe de meeste andere westerlingen, Indiërs en Nepalezen blijkbaar een heel hoge pet van hem ophadden, ze droegen zelfs een foto van hem als ketting om hun nek! We vonden het allemaal wat vreemd, want wij als nuchtere Nederlanders zijn niet zo snel onder de indruk. Na drie dagen waren we er helemaal klaar mee. Eenmaal weer in Kathmandu aangekomen besloten we toch eens te googlen wie deze oprichter nu eigenlijk was. Wat bleek. Het werd vroeger als een sekte gezien, maar de oprichter is al jaren geleden overleden, de naam is veranderd en het staat nu niet meer bekend als sekte. "Wat? Hahaha, hebben we bij een (ex) sekte gezeten?" Voortaan toch maar even wat meer onderzoek doen.

We vlogen van Kathmandu naar Leh. Een plaatsje op een hoogte van 3500 meter. Een stuk koeler dan Kathmandu, 25 graden zo ongeveer. Het is best een hoogte en je moet acclimatiseren om hoogteziekte te voorkomen. Op het vliegveld van Leh riepen ze dit dan ook continu om, dus dat deden we dan ook.

   ​

Na een paar dagen leek het ons leuk om een motor te huren en de Himalaya in te rijden. En niet zo maar een motor, nee een hele gave oude leger motor. Een Royal Enfield. Ook al hebben Sander en ik allebei een motorrijbewijs, het leek ons beter toch op 1 motor te gaan, aangezien het wegdek best slecht kan zijn en er veel mafkezen op de weg rijden. We reden zo'n 6 uur op een dag en wat was de omgeving fantastisch mooi! We hebben foto's bijgevoegd, maar op een foto kan je toch niet echt de grootsheid van de bergen, valleien en meren zien. Er waren ook wel uitdagende stukken. We moesten over enkele passen op een hoogte van meer dan 5000 meter. De meest uitdagende lag op 5600 meter, de hoogte per motorvoertuig bereikbare pas ter wereld. De zon scheen en deed de sneeuw smelten wat resulteerde in een wegdek met enorme gaten waarin het soms leek alsof je door een vijver reed. Overal stenen en brokstukken en daarbij ook nog ander verkeer wat voorbij sjeeste. Balancerend en slalommend trotseerden we het pad en wisten we de diepe afgronden te mijden. Maar het grootste gedeelte was geasfalteerd en heerlijk om te rijden.

   ​

Toen we terug kwamen voelde ik me beroerd. Ik bleek koorts te hebben en buikgriep. Niet zo best dus. Even uitzieken en dan is de bedoeling om door te reizen naar Srinagar in de provincie Kashmir. Een plaatsje wat een stuk lager ligt, in een vallei met een groot meer. Daarover de volgende keer meer.

Liefs van Sander & Jessica

26 nieuwe foto's toegevoegd.