Duizend en 1 nacht

Rajasthan is inderdaad zo mooi als ze zeggen. Nee het is eigenlijk nog mooier. Nog nooit in mijn leven heb ik zo'n mooie architectuur gezien en wat een rijkdom en kleuren vind je hier! Overal majestueuze paleizen en forten. Zoveel aandacht voor detail, daar kunnen we in Nederland nog wat van leren. Het heeft zandduinen en een jungle! Een fantastisch mooi stukje India, dat is zeker.

We begonnen ons duizend en een nacht sprookje in Jaipur, de hoofdstad van Rajasthan. Een beetje chaotisch, veel riksja's, toeterende auto's en brommertjes. Gelukkig sliepen wijzelf in een rustig stukje van de stad in een mooie oude Haveli. Een Haveli is een oud huis van een vroegere rijke koopman. Het zijn vaak hele mooie oude huizen met een grote binnenplaats. Het heeft ook vaak een rooftop restaurant met een fantastisch uitzicht over de stad. Haveli's vind je veel in Rajasthan, vaak omgebouwd tot hotel.

In Jaipur hebben we veel moois gezien. Het stadspaleis, Royal Albert Museum, het Amber fort en de Hawa Mahal. Mahal betekend paleis in het Hindi. Dit paleis is gebouwd speciaal voor de dames van de koninklijke familie om te kunnen wonen en om te kunnen kijken naar het stadsleven zonder zelf gezien te worden. Het had kleine spiekraampjes. Heel grappig om te zien.

Het eten in Rajasthan is ook heerlijk. Geweldige curries met groenten, noten en veel, heel veel spices. Maar dat is in heel India lekker, kan ik zeggen. Het enige nadeel is dat het eten heel vet is, Indiërs doen overal botervet (ghee) doorheen omdat ze denken dat dit heel gezond is. Daarnaast gebruiken veel suiker, alles is mierzoet. De middenstand van India zijn dan ook niet de slankste mensen is ons opgevallen.

Na de grote stad Jaipur gingen we naar een klein dorp Pushkar genaamd. We dachten dat het wel leuk zou zijn om met de trein te gaan voor de verandering. We hadden al twee keer eerder geprobeerd om met de trein te reizen maar in India gaat dat niet zo makkelijk als in Nederland. Vaak moet je een week van te voren al reserveren, maar soms kun je ook de dag zelf een kaartje kopen als je geluk hebt. Dit keer hadden we een kaartje gereserveerd via een klein bureautje. Eindelijk een keer met de trein reizen in India. En wat een avontuur bleek het te zijn.

Indiërs zijn echt heel aardige mensen en ze knopen gelijk een gesprek met je aan. Ze kunnen ook behoorlijk aanwezig zijn. Voor ons nuchtere Nederlands best even wennen. Ze zijn heel nieuwsgierig en vooral de mensen in de trein. Voor je het weet sta je op de foto, meestal vragen ze dat niet. We zaten nog geen 10 minuten in de trein of twee jongens met een trommel komen naast ons zitten en beginnen me toch een herrie te maken. Keihard rammen op die trommels en schreeuwen want zingen kon je het niet noemen. Rampzalig!! Ja en bozen blikken geven helpt echt niet. Wat denk je, na een paar minuten stopten ze en wilden ze geld zien! Ja echt niet! Haha. Vervolgens komt er een hele familie in onze coupe zitten. Heel aardig, ze wilden van alles van ons weten en boden ons Chai aan. Dat is Indische kruidige thee met melk en suiker. Lekker maar heel zoet.

Na 6 uur met de trein, ja we zijn inmiddels aan de lange reisuren gewend, komen we aan in Pushkar. Een toepasselijke naam want pushen was het woord in dit plaatsje. Het dorpje ligt rondom een heilig meer en elke Hindoe in India moet er eens in zijn leven zijn geweest. Het was er dan ook erg druk met vooral Indische toeristen. Zodra we aankwamen werden er bloemblaadjes in onze handen gedrukt. Het was de gewoonte om deze in het meer te gooien en een wens te doen. Een prachtig ritueel. Een man (de 'priester') loopt met je mee naar het meer en vraagt je te gaan zitten. Vervolgens zegt hij in het Hindi een gebed op en vraagt of je een wens wilt doen voor je familie en dan gooi je de blaadjes in het water en komt je wens uit. Op het einde zegt hij dat het gebruikelijk is een donatie te geven. Als vrouw moet je hetzelfde geven als de man en daarbij vertelde hij ook nog eens dat toeristen uit Amerika en Europa vaak 40 dollar of 50 euro doneren. Wat?! Ja, dat gaan we echt niet doen. Uiteindelijk hebben we allebei 50 roepies gedoneerd, ongeveer 1 euro en 40 cent. Wij wilden het in de donatie box doen die er stond, maar hij was heel stellig en zei nee, dat doe ik wel. We hadden al het gevoel dat het een beetje geldklopperij was. Later toen we naar het bureau van toeristeninformatie gingen, vertelden ze daar dat het inderdaad een oplichterszaakje is. Als je iets wilt doneren moet je het in de tempel doen en nooit aan iemand geven of in een donatie box doen die zomaar ergens op straat staat. Echt zo jammer! Iets was zo een mooi ritueel is, zo te misbruiken. Maar goed. Welkom in Pushkar.

Het dorp is verder echt fantastisch mooi. Je ziet er veel religieuze feesten op straat en ook veel mooie kleuren. Het heeft ook een prachtig paleis met een fort, met daarin heel oude schilderingen.

Wat je in India ook veel ziet op straat zijn koeien en stieren. Die lopen daar gewoon eten te zoeken. Ze zijn van niemand en niemand claimt ze ook. Het zijn heilige dieren. Het nadeel, overal koeienvlaaien op straat! En ik heb ook gemerkt dat je niet heel dichtbij ze moet komen, want ze hebben scherpe hoorns waar ze je rustig mee aanvallen. Ze zwaaien dan ineens met hun kop op en neer en als je niet uitkijkt verwonden ze je. Ze komen je ook gewoon achterna. Ik ben nog nooit in mijn leven bang geweest voor een koe, maar wel hier in India. Deze man op de foto probeert zijn zak met rijst terug te pakken van die koe, maar hij moet steeds wegspringen vanwege de hoorns! Jaiks!

Udaipur vonden we de mooiste stad van alles wat we in Rajasthan gezien hebben. Het wordt ook wel het Venetië van het oosten genoemd en terecht! Het heeft een ontzettend mooi en groot paleis. Het heeft een meer en vooral veel mooie gebouwen die s' avonds verlicht zijn. We dachten dat het wel gaaf zou zijn om eens 1 nacht in het paleis te slapen. Een deel van het oude paleis wat vroeger nog van de koninklijke familie was is verkocht en tegenwoordig hebben ze er een 5 sterren hotel van gemaakt. Dus dat hebben we gedaan. Even een dag en een nacht behandeld worden als royalty.

We dachten dat het wel leuk zou zijn om te vertellen dat we onze anniversary (trouwdag) vierden. Leugentje om bestwil. Wat kom je anders 1 nachtje in een luxe hotel doen. Haha, bij aankomst kreeg ik een bos bloemen en werden we gefeliciteerd. Super lief. Die bloemen heb ik de volgende dag aan een lief oud Indiaas vrouwtje gegeven. Ze was er super blij mee. Ze vertelde iedereen die ze op straat tegenkwam dat ze zomaar een bos bloemen had gekregen! De kamer was echt van alle gemakken voorzien, een eigen tuin, een groot bed, een flatscreen en een bad!

Het hotel had ook een hele oude bar waar James Bond (Roger Moore) himself nog een drankje had gedronken, zei de barman. De film Octopussy is namelijk voor een deel in Udaipur opgenomen.

De volgende ochtend toen we van het heerlijke ontbijt terugkwamen vonden we een taartje en een doosje chocolade op onze kamer! Wat een verwennerij. We voelden ons echt koninklijk!

De volgende stad op onze Rajasthan trip was Jaisalmer. Dit plaatsje is het hoogtepunt van onze Rajasthan trip omdat dit de echte woestijn is. We zagen het helemaal voor ons. Een kameel rit door de woestijn met zonsondergang en dan bij een kampvuurtje uitrusten terwijl er heerlijk voor je gekookt wordt om dan volgens in een heerlijk bed onder de duizend en 1 sterren hemel in slaap te vallen. Tenminste zo hadden we dat gelezen.

We vertrokken met een Jeep richting de echte woestijn, de zandduinen. Wat dus helemaal niet echt op een woestijn leek, maar goed. Na, ik denk 15 minuten rijden, begon het te regenen. Geen probleem, het was een kort buitje en het was nog steeds lekker warm, zeg zo'n 35 graden. Na een uur met de Jeep kwamen we aan bij een klein plaggenhutten dorpje waar onze kamelen al klaarstonden. Wat een grote beesten zijn dat! Hup erop zitten en dan gaat dat beest staan. Wauw dat is best hoog! Iedereen erop en lopen maar. Ik kan je vertellen dat zit niet echt heel comfortabel en kamelen waggelen meer dan dat ze lopen.

Na een tijdje gelopen te hebben kwamen we op de slaapplek aan. Het was erg bewolkt en dus geen zonsondergang gezien. De eigenaar van de kamelen ging koken. Gewoon op een houtvuurtje met takjes die ter plekke werden verzameld. Het duurde drie uur voordat hij klaar was en ondertussen hadden we berehonger gekregen. Ook de zon was ondergegaan en het was inmiddels pikkedonker! Je ziet dan echt geen hand voor ogen zo donker was het, iets dat in Nederland eigenlijk niet meer voorkomt. Maar goed we moesten nog eten, dus dan maar een zaklamp aan. Maar wat gebeurt er als je in de (semi) woestijn een lampje aan doet. Insecten! Zwermen insecten die op het licht afkomen en half verblind in je eten landen! "Aaah, gatver!!" Zei ik, "Lamp uit, lamp uit." Sander: "Ja, maar dan zie ik niet wat ik eet! Dan maar niet", zeg ik. "Wil je dan een bord insecten eten?" Ik zie Sander met zijn handen een grote grijze tor uit zijn rijst halen. Het was echt niet fijn! Ik heb een paar happen weg gekregen maar ik had eigenlijk al zoiets van laat maar, ik heb het gehad. Het eten was ook niet bepaald lekker. Rijst met linzensoep en groentencurry. Er zat weinig smaak aan. Maar goed, we konden er later wel om lachen.

Bedtijd! De bedden waren opgemaakt en zagen er goed uit. We sliepen van de grond af, op een bed met matras en schone witte lakens. Lekker het bed in. We lagen er in en zagen inderdaad een prachtige sterren hemel omdat de bewolking inmiddels was weggetrokken. Zo ongelooflijk veel sterren hadden we nog nooit gezien en ook vallende sterren. Wauw! Het enige nadeel. Het bed zag er beter uit dan dat het lag. Sander lag met zijn kont zowat in het zand en dekens waren zo zwaar dat ik dacht dat het schaap er nog in zat. Sander viel al snel in slaap, maar ik deed geen oog dicht. Je zag geen hand voor ogen, maar ik hoorde van alles om me heen fladderen. Torren, sprinkhanen, muggen. Wat een feest! Ineens voel ik druppels. "Nee he! Het gaat toch niet regenen nu?" De druppels werden groter." Lief, lief, het regent!" Sander wordt wakker. "Huh, ja dat gaat zo wel over" en valt weer in slaap. Inderdaad het werd minder. "Pfieuw!" Dan begint het ineens hard te waaien. Als ik iets weet is dat wanneer het gaat waaien, en je ziet bliksem in de verte, dan gaat het gegarandeerd regenen. Ik weer Sander wakker maken. "Lieverd, het gaat waaien. Dadelijk komt het met bakken naar beneden." Welnee" zegt Sander, het waait alleen maar.  Hij gaat rechtop zitten en ineens begint het wel heel hard te waaien. Dan staat hij op en trekt zijn schoenen aan, dus ik ook. We lopen de kant op van waar de anderen liggen te slapen. "Ja en nu?", zegt Sander." Ja, weet ik niet ik dacht dat jij een plan had", zeg ik. Haha, wij weer terug lopen naar de bedden. "We wachten wel tot het echt gaat regenen en dan maken we de anderen wakker" zegt Sander. Niet lang daarna begint het te regenen en wij naar de anderen toe. We maakten ze wakker en toen brak de hemel open, het kwam met bakken naar beneden en het begon heel hard te onweren. Het was inmiddels twee uur s' nachts. Er stond een tentje waarin we konden slapen. Eerder hadden we ons al afgevraagd waarom ze alleen de binnentent hadden neergezet en er geen buitentent overheen lag. Waarschijnlijk was de buitentent kwijt, heb je daar immers niet nodig omdat het daar toch nooit regent… Maar volgens de camel man was de tent waterdicht. Inmiddels waren de bedden al kletsnat geregend en lagen we in een tent op natte dekens. Nog geen 10 minuten later komt de regen door de tent heen lekken. Gatsie! "Hey, we worden nat hier", schreeuwt Sander, maar dan in het Engels natuurlijk. Ze seinden dat we in de Jeep konden komen zitten. Dus daar zaten we dan, rechtop in de Jeep te wachten tot het weer droog zou worden. Maar het werd niet droog en het bleef maar onweren. Na een uur in de Jeep kwam er 1 op het idee om dan maar naar het dichts bij zijnde plaggenhut dorpje te rijden en ons daar te laten overnachten. Leek ons een prima idee. We komen daar aan en de bedden werden in een schuurtje gezet. Het was er vies en nat, maar ja wat voor andere keuze hadden we? Een geit wilde ook de schuur in maar werd er weer uitgeschopt. "Wat gebeurd er allemaal, dacht ik. Hier moet ik slapen?" Onze natte dekbedden werden weer op de matrassen gelegd. De anderen liepen weg en wensten ons welteruste. Met ons zaklampje kijken we de kamer rond en wat blijkt er zit een mega grote sprinkhaan op mijn kussen, wel 8 cm lang! "Ik vind het echt niet leuk meer", zeg ik. "Ik wil terug naar een gewone hotelkamer!" Ik ga op het bed zitten en Sander en ik kijken elkaar aan. We moesten ineens heel hard lachen. Dit geloof je toch niet! Wat een verhaal! Ik vond het echt verschrikkelijk. "Het komt wel goed", zegt Sander. "We hoeven niet te slapen." We zijn samen in 1 bed gaan liggen en even later voelen we druppels in ons gezicht. "Nee he, dit is toch niet te geloven!" We hebben het bed wel 10 keer verschoven en we zijn uiteindelijk romantisch tegen elkaar in slaap gevallen en alles was goed!

De volgende ochtend bleken we te gast te zijn bij een grote familie. Alle kinderen moesten natuurlijk even komen kijken wat er nu weer in de schuur lag. Na het geven van wat spulletjes aan de kinderen werden we opgehaald en reden we terug naar de kampeerplek voor een ontbijtje. Na het ontbijt gingen we weer de kamelen op. Omdat het geregend had zaten er veel vliegen op de kamelen. Op zich niet zo erg maar blijkbaar jeukte het enorm. De kamelen schuurden daardoor tegen alles aan wat ze tegen kwamen onderweg, terwijl wij erop zaten. Planten en struiken, ze liepen overal dwars doorheen. Ze schuurden ook tegen elkaar aan en dat vond de kameel die voor mij reed niet zo fijn. Hij begon te bokken als een stier! Ik wist niet eens dat kamelen dat konden, maar de jongen die erop zat moest echt zijn best doen om op die kameel te blijven zitten. Het duurde gelukkig maar kort en hij had alleen een schaafwondje aan zijn vinger, maar het was wel schrikken! Ik was er klaar mee. We liepen naar een dorpje en konden van de kamelen af en we zijn verder gaan lopen. Toen we er bijna waren begon het weer te stortregenen. Lekker nat konden we toen de Jeep in terug naar Jailsalmer. Wat een avontuur! Niet echt zoals we het ons voorgesteld hadden. Niet echt een duizend en 1 nacht sprookje.

Morgen reizen we verder naar Jodhpur onze laatste bestemming in Rajasthan. Op 5 september vliegen we naar down under Perth, Australië voor ons volgende avontuur.

Liefs Sander & Jessica