En toen was het stil...

Na de Annapurna trekking arriveerden we in Pokhara. Een stadje met mooi uitzicht op een groot meer. Er zijn hier veel toeristen. Iedereen die een trekking heeft gedaan komt hier om te relaxen en bij te komen van alle inspanningen. Wij dus ook. Het eten is hier heerlijk en de koffie ook. Heel westers natuurlijk om alle toeristen tevreden te stellen. We verbleven in het hippie gedeelte. Lekker alternatief en heel relaxed. Na een paar dagen rust dachten we dat het wel leuk zou zijn om eens een dagje te gaan mountainbiken. Voor beiden was het alweer lang geleden dat we op de fiets hadden gezeten. Een rondje rond het meer leek ons daarom wel wat. Het eerste stuk was steil de berg op, dit was minder leuk, afzien zeg maar. Sommige stukken waren zelfs zo steil dat je moest lopen en daarbij helpt een temperatuur van zo'n 35 graden ook niet echt. De wegen waren stoffig, kronkelig en overal lagen grote keien. Opletten dus. Telkens dacht ik, wat naar boven gaat moet ook weer naar beneden. En dat is het leukste van mountainbiken. Lekker hard naar beneden. Toen we eindelijk boven waren bleek het toch iets anders dan verwacht. Ja, de weg ging wel naar beneden maar behoorlijk steil en natuurlijk geen geasfalteerde weg maar alleen maar grote keien! Nog meer dan de berg op. Kun je je voorstellen hoe je dan naar beneden gaat? Eenmaal beneden ging het beter en sommige stukken gingen we keihard. Het rondje om het meer bleek alleen iets groter dan we hadden verwacht. Uiteindelijk hebben we er de hele dag over gedaan.

 ​

Na een week Pokhara hadden we het hier wel weer gezien. Tijd voor een volgend avontuur. "Laten we op safari gaan. In Nepal heb je een park waar je al lopend wilde dieren kunt zien. Dat leek ons wel wat. Dus op naar Chitwan National Park. Na een busreis van zo'n 6 uur arriveerden we in Sauhara, een klein plaatsje vlakbij het park. We zaten in een hotel aan de rivier waar je in de ochtend heerlijk kon ontbijten en waar je de krokodillen van een afstandje kon zien liggen. Fantastisch!

In de buurt van ons hotel zat een Elephant breeding centre, een centrum waar ze olifanten fokken. Dit was een beetje een dubbel gevoel om te ervaren. Aan de ene kant zie je de grote olifanten aan dikke kettingen zitten en je zag aan hun ogen en gedrag dat ze niet happy waren en aan de andere kant zie je ook veel baby olifantjes. Die liepen vrij rond. Zo leuk om te zien. Eentje was nieuwsgierig en kwam dichterbij en stak zijn slurfje naar me uit. Zo schattig. Ook zat er aan de rivier bij ons een hotel een olifanten wasserette. Ik weet niet hoe ik het anders moet noemen. Olifanten met hun baasjes kwamen daar om de olifanten te wassen en je mocht ze helpen wassen. Heel mooi om te zien.

We besloten de volgende dag een tweedaagse trekking te doen, dus met overnachting. We gingen op pad met twee gidsen, dit was verplicht. Eentje liep er voor en eentje achter ons, vanwege de veiligheid. Zij leidde de weg en wisten precies waar we ze wilde dieren konden vinden. Het was echt waanzinnig hoe goed ze waren. Zij hoorden geluiden die wij niet hoorden. Ze zagen sporen op het pad en roken de dieren zelfs. We begonnen om 6.30 uur in de ochtend. Eerst drie uur met een houten kano de rivier af. Dit was heel gaaf. Het was zo stil en vredig. We zagen krokodillen zwemmen vlakbij de boot, veel vogels waaronder een hele grote van wel anderhalve meter groot. Ook hebben we een neushoorn gezien. Wist je trouwens dat dit de meest gevaarlijke dieren ter wereld zijn? Gelukkig zaten we op een bootje.

Na drie uur meerden we aan en vervolgde de weg verder te voet. Voordat we gingen lopen kregen we instructies van onze gidsen. Oftewel wat we moesten doen in geval van een aanval van wilde dieren. Als we een neushoorn tegenkwamen moesten we in een boom klimmen of achter een dikke boom gaan staan. Als hij op je afkomt dan moest je zigzaggend wegrennen, dan maak je de meeste kans. Indien we een beer tegenkomen moesten we met z'n allen bij elkaar gaan staan en heel veel herrie maken, dat zou hem kunnen afschrikken. In het geval we een tijger tegenkomen die ons wil aanvallen ja, dan heb je pech. We vroegen of ze al eens eerder aangevallen waren en ze zeiden op een heel serieuze toon: "ja hoor, regelmatig." Sander en ik keken elkaar zo aan van oeps, dit hadden we niet verwacht. Maar ja we zijn al zover we kunnen nu ook niet terug. Nou daar gaat ie dan. Eerst door heel hoog gras, olifantengras genoemd, dit kon wel 5 meter hoog worden. Telkens stopten de gidsen omdat ze iets hoorden. Je hart slaat toch een paar keer over op zo'n moment. Je ziet niks door dat hoge gras. Er zou maar ineens een neushoorn op je af kunnen komen. We hoorden later van twee Nederlandse meisjes dat zij ook door dat hoge gras hadden gelopen en er tot twee keer toe een neushoorn op ze af was gekomen. Ze hadden letterlijk gerend voor hun leven en de hele dag hebben ze in spanning verder gelopen! Wij hadden meer geluk, geen wilde dieren die op ons af kwamen rennen. We hebben veel mooie natuur gezien, bizons, herten, olifanten, neushoorns, krokodillen, een hagedis en veel mooie exotische vogels. De trekking was wel heel pittig. We liepen 9-10 uur op een dag en dat met 35 graden!

Na Chitwan National park was het weer tijd voor wat ontspanning en bezinning. Ik had in Nederland al eens geïnformeerd naar een Vipassana meditatie retraite en het bleek dat in Lumbini, de geboorteplaats van Buddha, er een klooster zat waar dit gehouden werd. Wat een mooie plek om deze ervaring op te doen!

Aangekomen in Lumbini kwamen bij mij de twijfels of we dit wel moesten doen. Om te beginnen was het in Lumbini veel warmer dan in Pokhara. Elke dag tussen de 40-45 graden. Dat is heet kan ik je vertellen. Eerst hebben we Lumbini verkend. We hadden een gids ingehuurd, tevens de eigenaar van het hotel waar we zaten, dit was een geweldig vent. Hij kon met veel passie mooie verhalen vertellen over Buddha. Met zijn eigen auto reed hij ons overal naar toe. De geboorteplek van Buddha, de plek waar het paleis had gestaan waar hij heeft gewoond en ga zo maar door. Vol fascinatie hebben we zitten luisteren.

De volgende dag was het zover, de Vipassana meditatie retraite begon. Misschien is het wel leuk om eerst wat meer te vertellen over wat het is en wat het inhoud. De Vipassana meditatie techniek is een van de oudste meditatietechnieken en werd ontdekt door Siddharta Gautama oftewel 'De Buddha', zo'n 2500 jaar geleden. Vipassana betekent letterlijk: De dingen zien zoals ze werkelijk zijn. Vipassana meditatie heeft als doel totale vrijheid van alle problemen en volledige verlichting. Dat klinkt goed, dat wilden wij ook!

Het principe van de retraite hield in dat je 10 dagen lang in een afgesloten klooster zit. Ja, inderdaad, er zit een groot hek om het klooster en dit hek gaat op slot. Je mag het terrein niet verlaten. Je volgt een strikt programma en je mag 10 dagen niet communiceren. Dat houdt in niet praten, geen gebaren, geen oogcontact, geen telefoon, geen muziek, je mocht niet schrijven en het moeilijkste niet denken! Mannen en vrouwen zitten gescheiden van elkaar. Je slaapt met twee personen in een sobere, totaal niet comfortabele kamer. Je eet wat er geserveerd wordt en je wordt geacht alles op te eten. Dagelijks werd er een simpel vegetarisch gerecht geserveerd. Het programma begon om 04.00 uur en bestond uit 11 uur per dag mediteren volgens de technieken die je geleerd werden. Het hele dag programma is te zien op de onderstaande foto. Het klonk heftig allemaal en het heeft meer iets weg van een gevangenis dan een rustoord, maar toch gingen we ervoor.

 ​

Voor mij waren het de 10 moeilijkste dagen van mijn leven. Iets wat ik totaal niet had verwacht. Vanaf de eerste dag kwam ik er al achter hoe aanwezig mijn ego is. Die stem in m'n hoofd die mij van alles wijsmaakt. Ik kon me heel moeilijk concentreren en werd snel afgeleid en dan moet je 11 uur stilzitten. Pfff…De tweede dag kreeg ik last van enorme rug en nekpijn, maar je moest blijven zitten. Hoe moeilijker het werd hoe harder de stem in mijn hoofd werd. Op dag 6 zag ik het echt niet meer zitten, ik wilde weg. Ik trok het echt niet meer. Maar besloot daarom juist te blijven. Ik wist als ik zou gaan dat ik er spijt van zou krijgen. Na dag 6 ging het veel beter. Ik kon me steeds langer focussen en geloof het of niet maar ik heb een uur lang geen gedachten gehad. Alleen maar stilte. Na deze dag ging ook de pijn in mijn rug en nek weg en was er rust. Een rust die ik nog nooit ervaren heb. Pure innerlijke rust, vrijheid. Ik voelde zelfs mijn hele lichaam niet meer. Er was alleen puur bewustzijn. Ik voelde wie ik echt was. Echt een magische en super gave ervaring. Achteraf gezien ben ik blij dat ik dit gedaan heb. Sander bleek ook wel moeilijke momenten te hebben gehad, maar over het algemeen ging het hem een stuk beter af. Hij zag sneller de voordelen van deze meditatietechniek en dat maakte dat hij gemotiveerder was dan ik.

Deze techniek van meditatie is radicaal maar ook zeer effectief. Je leert dat alles verandert. Pijn komt en gaat, een gedachte komt en gaat. Zo zit het hele leven in elkaar, niets is blijvend, alles veranderd. Wanneer je dat ervaart in je eigen lichaam wordt je gevoeliger voor sensaties. Dit zorgt ervoor dat de pijn of irritatie die je ervaart sneller weggaat. Het gaat om de situatie te accepteren zoals die is. Het is goed zoals het is. Wanneer je het weg wilt duwen activeer je het alleen maar meer. Door acceptatie dat het goed is zoals het is, ontspan je in de realiteit en gaat de pijn of irritatie weg. Je creëert je eigen leven, je creëert je eigen irritatie en pijn. Het lijkt of het van buiten komt. Die persoon of die situatie zorgt voor deze pijn of irritatie, maar alles begint in je hoofd met een gedachte. Alles komt van binnen uit. Wanneer je dit beseft ben je meester over je eigen geest en lichaam. Wauw wat meditatie al niet voor je kan doen.

We zijn nu weer terug in Pokhara, even bijkomen en laten bezinken wat er allemaal is gebeurd. Hier blijven we voorlopig even om ons voor te bereiden op ons volgende avontuur: India!

Liefs van de twee buddha's

 (25 nieuwe foto's geplaatst)