Over de Top!

Verslag van onze 18 daagse trekking rond het Annapurna gebergte in Nepal.

Ja, we hebben er toch wel even serieus over na moeten denken. "Gaan we dit echt doen? Een 18 daagse trekking naar een hoogte van 5416 meter in de kou? Wetende dat er in 2014 op ditzelfde parcours 43 mensen zijn omgekomen door een sneeuwstorm en lawines…? Ja, we gaan het echt doen!" Zoiets maken we misschien nooit meer mee. We zullen onszelf best wel tegenkomen en het zal afzien worden, maar wat een fantastische bergen zullen we zien in de Himalaya.

Op dinsdag 12 april was het zover. De dag ervoor moesten we nog de nodige spullen kopen, want we hadden natuurlijk geen winterspullen in onze backpacks meegenomen. Muts, handschoenen, trekking broek, thermo shirts en ondergoed, een poncho en het ging maar door. Oh ja en bergschoenen natuurlijk. Helemaal niet verstandig om die de dag voor de trekking in Nepal te kopen, maar goed we hadden weinig keus. Je moet goede waterdichte schoenen hebben.

We dachten dat het slim zou zijn om de avond ervoor vast al onze spullen te pakken, dan hoeven we dat in de vroege ochtend niet meer te doen. Tot 01.00 uur s 'nachts zijn we bezig geweest om een hele berg dikke winterkleding in een te kleine rugtas te stoppen. De grote backpacks hadden we besloten achter te laten en alleen het hoognodige mee te nemen, want ja we moesten het zelf dragen de hele dag. Wat een drama! Het paste gewoon niet! We hadden natuurlijk ook geen tijd meer om andere, iets grotere rugtassen te kopen. "Oke", zei Sander. "Wat hebben we nu echt nodig?" Steeds minder ging er in de rugtas. Geen make-up, geen shampoo, geen dit, geen dat. Vraag me niet hoe, maar het is gelukt!

De ochtend, die dus al heel snel kwam, bestond uit twee uur wachten op een busje die ons in 8 uur naar Besi Sahar reed. Daar bleven we slapen om de volgende ochtend met de trek te beginnen. Het plan was om met onze super leuke, zeer ervaren Nepalese gids Amir een trekking te doen rond de Annapurna. Dat betekent 18 dagen ongeveer 5 tot 7 uur lopen om daarna in een dorpje langs de route te overnachten.

Oh ja, bijna vergeten. Na de busrit van 5 uur rijden op een redelijke hobbelweg kregen we te horen dat we moesten overstappen en met een jeep verder zouden rijden omdat de weg te slecht zou zijn voor het busje. Nou, wat een feest was dat! Het was net of je 3 uur lang in een blender zat. Heen en weer, op en neer, het ging alle kanten op en hard ook! Ja en je dacht dat dat erg was. We zaten in de Jeep met een groepje uit Israël. Die hebben drie uur lang onophoudelijk zitten praten en Disney liedjes zitten zingen!!! Zelfs de gidsen en de chauffeur werden er gek van! Na een nacht slapen in de gehorigste hotelkamer ooit, stonden we om 7 uur op om te ontbijten en te beginnen aan onze trek. We hadden er zin in

De eerste dag was al gelijk behoorlijk pittig. Zeven uur lang hebben we gelopen en jeetje wat hadden we een spierpijn de volgende dag. Geen blaren gelukkig, ondanks onze nieuwe schoenen.

Amir, onze gids is iemand die alles voor je regelt. "Wat wil je hebben? Zeg het maar, ik regel het wel." Hij koos de beste hotelkamers uit met het mooiste uitzicht. Het eten werd verzorgt en als iets was kon je altijd bij hem aankloppen. Niet te vergeten dat hij altijd lacht en met iedereen goed overweg kon en kan. Heerlijke vent!

Op dag twee ontmoetten we een ander Nederlands stel. Thijs en Rifka, wat al gelijk erg gezellig was. Het viel ons op dat we elkaar wel steeds vaker 'toevallig' tegenkwamen. Bleek dat onze gids Amir en de gids van hun, Ganga, elkaar al kende en onderling afspraken maakte om op dezelfde plekken te lunchen en te overnachten. Dat vonden wij alleen maar gezellig natuurlijk

Het eten tijdens de trekking had zelf ook z'n hoogte- en dieptepunten. Overal hadden ze bijna dezelfde menukaart, maar ze bereidde het allemaal anders. Je hebt in Nepal een gerecht wat Dal Bhat wordt genoemd, oftewel Nepali Pizza, zoals de gidsen het noemden. Het bestaat uit aardappel curry, groenten, linzensoep en veel rijst. Echt lekker en altijd vers gemaakt, maar als je het bijna elke dag eet, komt het wel een beetje je neus uit en ben je blij met een bord pasta.

Een paar dagen voordat we de top zouden bereiken verbleven we twee nachten in het plaatsje Manang wat rond de 3500 meter lag. Twee nachten omdat het verstandig was om hier te acclimatiseren en te wennen aan de hoogte. We zijn naar een informatie bijeenkomst geweest over hoogteziekte. Wat het is, de verschijnselen en wat je kunt doen om hoogteziekte te voorkomen. Dat was wel even schrikken. Wist je dat je er dood aan kunt gaan? Hoe hoger je komt, hoe meer kans op hoogteziekte. We hadden voor de zekerheid hoogteziektepillen uit Nederland meegenomen die waren voorgeschreven door de huisarts.

Manang was echt fantastisch. Een welkome afwisseling vergeleken met de andere dorpjes waar we hadden overnacht. Het eten was hier anders en vele malen beter. Je had zelfs Yak burgers. Een hamburger maar dan met Yak vlees. Dat moesten we natuurlijk even proberen. Het was super lekker. Ook gezien we tot dan toe alleen maar vegetarisch hadden gegeten. Er zat ook een bakkerij met echte espresso en cappuccino en heerlijk appelkruimeltaart en chocoladecroissants. Wat een feest! Dit keer echt! Ook zaten er mini bioscopen. Een klein zaaltje met een doek waar de film op werd geprojecteerd. We zaten op houten bankjes met Yak kleden erop. Dikke jassen aan want het was wel koud. De meeste stemmen gelden besloot welke film er werd gedraaid. Het werd 'Caravan'. Een prachtige film over de Tibetaanse Himalaya. We kregen tot onze verrassing ook nog thee en popcorn geserveerd.

Het mooiste van dit plaatsje wat toch wel de omgeving. We zaten in een hotelkamer met rondom ramen en als je dan 's ochtends wakker werd met dit uitzicht, dan moet je jezelf toch wel even knijpen om te zien of je niet nog ligt te dromen

Na Manang werd het elke dag spannender. Je komt steeds hoger en hoger. Ik merkte eerst dat slapen steeds moeilijker werd. Ik droomde heel veel en werd vaak plotseling wakker om naar lucht te happen. Zuurstof wordt natuurlijk steeds minder naarmate je hoger komt. Je merkte het ook tijdens het lopen. Je loopt letterlijk te hijgen als een paard na een paar stappen. Het douchen werd ook een steeds grotere uitdaging. Het ging van een heerlijke warme douche bij de kamer naar een gezamenlijke warme douche buiten de kamer, naar een lauwe douche, een koude douche, een bak met water en vervolgens geen water meer. Oh en de toiletten! Hoe hoger je komt, hoe meer water je moet drinken om hoogteziekte te voorkomen, hoe vaker je dus naar de toilet moet. De toiletten werden slechter en slechter. Bijna overal waren het hurktoiletten buiten de kamer, soms ook gewoon een gat in de grond. Ik kan je niet vertellen hoe vaak ik midden in de nacht ben opgestaan, alle winterkleding aan heb moeten doen, zaklamp op mijn hoofd, in het donker heb gezocht naar een toilet. Vervolgens daar aan te komen, je niet goed werd van de stank en smerigheid, je staat te wankelen op houten planken met de vraag wanneer ze zullen breken zo fragiel, om daarna weer een eind te moeten lopen in de kou naar je hotelkamer. Het voordeel was wel dat ik elke keer als ik daar liep naar boven keek en mijn lampje uit deed, een immense sterrenhemel zag boven de witte bergtoppen. Dat maakte me enorm dankbaar dat ik dit mee mag maken.

Hoe hoger we kwamen, hoe moeilijker het werd. Je werd stiller. Je stopt met praten zelfs met denken. De omgeving werd stiller, het was magisch. Elke dag voelde als een overwinning want het was zwaar. Je let op je ademhaling, je let op waar je je voet zet, je hart bonkt hard. Je word 1 met je lichaam. Soms was uren lang aan het traplopen, zo voelde het en door de hoogte ben je continu buiten adem. Yes, we hebben het weer gehaald zonder ziek te worden. Elke dag hoorden we de rescue helikopter langs vliegen om mensen op te halen die ziek waren geworden, maar wij niet. Wij gingen goed!

En toen was de dag daar. Jumping day zoals het werd genoemd. De dag waarop we de top zouden bereiken of eigenlijk over de top zouden gaan. Het hoogste punt. 5416 meter! Om 04.00 uur ging de wekker, maar ik was al wakker. Ik kon niet slapen vanwege de hoogte, 4900 meter. Mijn hart bonsde heel snel en mijn longen snakte naar zuurstof. Het was nog donker toen we gingen lopen en koud, oh wat was het koud. We hebben met heel veel moeite, kleine stapjes, veel pauzes, 2,5 uur steil berg op gelopen. Op sommige momenten trok ik het niet meer. Hoofdpijn, duizelig, onze benen voelden als elastiekjes en al die tijd happen naar zuurstof. Maar langzaam maar zeker kwam de top dichterbij. Yes! We made it! Wat gaaf om dit bereiken. Zonder ziek te worden. Al die tijd hadden we hier naar toe gewerkt en nu sta je daar. Ook Rifka en Thijs hadden het gehaald. Wat waren we trots.

Toen kwam nog 4 uur best steil naar beneden lopen in een totaal ander landschap. We hebben nog dagen last gehad van spierpijn van deze afdaling.

We dachten toen ook dat we het ergste achter de rug zouden hebben, maar niets is minder waar. Het ergste moest nog komen. De eerste paar dagen na Jumping day gingen wel aardig, maar de dagen daarna bestonden uit urenlang trappen lopen, uren omhoog en uren omlaag. Kun je je dat voorstellen hoe zwaar dat was? Geen recht stuk te bekennen. De moeheid sloeg toe. We zijn natuurlijk al bijna twee weken elke dag aan het lopen door weer en wind op een enorme hoogte. Ik zat er helemaal door heen. Ik wilde stoppen. Tranen biggelde over mijn wangen. "Ik kan niet meer. Elke dag dat lopen. Wat is hier leuk aan? Ik ben kapot!" Maar mijn lieve redder in nood (Sander) wist me weer moed in te praten en we zijn de volgende dag weer vol goede hoop verder gegaan.

Na 18 dagen was het klaar. We hebben met onze gids geproost en een klein feestje gevierd. We waren doodmoe maar voldaan.

Het mooiste van dit alles vond ik in de eerste plaats de omgeving, de natuur en het landschap wat telkens weer veranderd. De bergen die je zo nietig doen voelen en toch ook zo machtig dat je hier mag lopen. In de tweede plaats vond ik het geweldig dat je telkens dezelfde mensen tegenkomt die hetzelfde doen als wij. Je praat veel met elkaar, want je hebt hetzelfde gezamenlijke doel. En als laatste ben ik er heel trots op dat we de top in goede conditie bereikt hebben. We hebben elkaar er door heen gesleept.

Wat een geweldige ervaring! Veel hoogte en een paar dieptepunten, maar ik zou niets willen veranderen. De dieptepunten maakte de hoogtepunten namelijk nog specialer.

(29 nieuwe foto's toegevoegd)