Travel troubles

Na 6 dagen Mueng Ngoi werd het de hoogste tijd om onze reis te vervolgen. Ons nieuwe doel was Phongsali, een hoog gelegen dorpje in het noorden van Laos. Naast dat de temperatuur er een stuk aangenamer is (in Mueng Ngoi was het inmiddels 38 graden) zou het ook een ideale uitvalsbasis voor jungle trekkings zijn. En 'last but not least' is Phongsali te bereiken met de boot, de mooiste en meest relaxte manier van reizen in Laos. Twee boottochtjes van zo'n 6 a 7 uur, Phongsali here we come! Nu alleen nog een boot ticket regelen voor de tocht naar Muang Khua. Doe maar een dag van te voren want voor je het weet zit de boot vol. "Okay, ga ik regelen. Even vragen waar ik moet zijn en op naar de ticket balie." Eh, een stoel en een tafel onder een gammel afdakje, en beide waren leeg. Bleek dat je alleen een ticket kan kopen voordat de boot vertrekt. De volgende ochtend dus maar extra vroeg daar naartoe, ingeschreven op twee tickets (we waren de eerste!) en nu maar hopen dat er nog 8 mensen kwamen opdagen, het minimum om de boot überhaupt te laten vertrekken was 10. Uiteindelijk waren we maar met z'n 5en. Geen boot? Toch wel, als je maar meer betaalt. En het was het waard, extra veel ruimte in de boot. Deze boten zijn trouwens ook de enige vorm van transport in dit gebied. Onderweg worden er dus ook mensen opgepikt en afgezet en wordt er gehandeld in groente, fruit en vis. De boot was uiteindelijk toch helemaal vol.

Het water in de Nam Ou rivier was erg laag waardoor het een hele uitdaging was om tegen de stroom in, de juiste route te pakken. Dit had tot gevolg dat we zo nu en dan een plens water als opfrisser mochten verwelkomen.

Eenmaal aangekomen in Muang Khua moesten we op zoek naar een leuk hostel. Omdat we slechts met z'n 5en in de boot zaten schept dat een band en gingen we met elkaar op zoek naar iets leuks. We waren zo ongeveer de enige toeristen in het dorp waardoor we elkaar overal tegen en dus veel met elkaar zijn opgetrokken. Muang Khua zelf is een aardig dorpje gelegen tussen de bergen. Niet de plek om lang te verblijven als je net uit het mooie Mueng Ngoi komt. Dus meteen op zoek naar het loket waar ze boottickets verkochten richting Phongsali. Ook hier niemand te bekennen maar via via erachter gekomen dat er geen boot richting Phongsali ging, het water in de rivier stond te laag. Lekker dan! Dan wordt het een busreis met een lokale bus. Dat betekent weinig comfort! De bus wordt net zoals de boot gebruikt voor zowel het vervoer van personen als goederen, als ie maar vol zit. Om de bus in te komen moesten we ons een weg banen door betonnen BBQ's, het gangpad stond er helemaal vol mee. Naast wat schrammen van de betonijzeren uitsteeksels waren we veilig en wel gearriveerd op een bankje ergens halverwege de bus. We zitten! Althans, dat dachten we. Onze medepassagiers waren even lunchen en toen die terug kwamen bleken die zo ongeveer overal al te zitten. Na wat heen en weer geklauter en wat verwensingen richting de BBQ's hadden we verspreid van elkaar een plekje gevonden. En denk maar niet dat je dan recht kan zitten, met de benen recht vooruit. Die bankjes stonden zo ongeveer tegen elkaar aan! Ik zat dus met m'n rug tegen m'n mede bankzitter en met m'n benen in de BBQ's. Geen relaxte houding voor een busrit van 10 uur over wegen waar het asfalt ver te zoeken is en het stof van de weg heerlijk door de bus waaide om de tropische hitte iets te verzachten. Maar uiteindelijk kwam Phongsali in zicht, alleen op een gegeven moment niet dichterbij. We stonden al een dik een halfuur stil. Wat bleek, er stond een vrachtwagen dwars op de weg. Kaput! Mensen ernaast, eronder en erin maar geen beweging meer in te krijgen. We waren nog een paar kilometer van Phongsali verwijderd en niemand kon zeggen hoe lang het nog ging duren. Omdat de lokalen één voor één de bus verlieten besloten wij ook maar te gaan lopen. Samen met de twee andere toeristen, een Italiaan en een Française, onze reis bergopwaarts per voet voortgezet. Omdat Phongsali op ongeveer 1300 meter hoogt ligt was het in ieder geval minder warm, toch nog iets positief kunnen vinden waarmee we de moed erin hielden.

De verwachtingen van Phongsali waren hooggespannen. Echter, meteen werd al duidelijk dat het niet makkelijk was om een goed en vooral schoon hotel te vinden. Na zo ongeveer alle hotels gezien te hebben en dus ook nog eens het hele dorp door gesjouwd te hebben met onze backpacks, hadden de meest redelijke gevonden. Het was al laat en we waren behoorlijk gebroken dus even snel eten en naar bed, we waren toe aan een goede en lange nachtrust. Maar toen, 's ochtends om 4:30, vanuit het niets ineens harde muziek, na drie nummers werd er luid gepraat. "Zijn dat de buren? Welke… haalt dit in z'n hoofd?" Wat bleek, we sliepen vlak naar een speaker waar het hele dorp vol mee hangt. En iedere morgen, in ieder geval de nachten dat wij er zijn geweest, werd het dorp rond een uur of 4:30 (aangenaam) gewekt door 'de stem van het volk' stem die hen waarschijnlijk verteld wat goed en wat niet goed is. Heel apart en behoorlijk heftig. 

Tijd om te relaxen, tijd voor Vang Vieng! Geen boot, geen lokale bus maar een super de luxe VIP Sleeper! Een bus met stapelbedden ipv stoelen. Okay, we doen er dan misschien wel 16 uur over maar we kunnen dan in ieder geval lekker liggen. Dus op tijd erheen, want dan kunnen we bedjes voorin de bus reserveren. Wel zo fijn want met het wegdek in Laos zweef je achterin meer boven het bed dan dat je erin ligt. Spullen gepakt en op naar het busstation, omdat deze een paar km van het centrum ligt op zoek naar een tuktuk . Dus wij naar hangplek voor tuktuk drivers maar geen tuktuk te bekennen. Wij wachten maar geen tuktuk. Wat nu? Dan gaan liften! Die paar km moet lukken. Duim omhoog, grote glimlach op het gezicht en geen auto die stopt. Dan wordt het (weer) lopen. Nog wel geprobeerd om onderweg een auto te enteren, maar zonder succes, de bestuurders zwaaide en lachten terug. We kwamen dus lekker relaxed aan op het busstation, niet dus.. Maar nog op tijd voor de beste bedjes, regelen, betalen en gereserveerd! Nog even wat eten en drinken en dan gaan met die bus. Echter, in de bus aangekomen zijn alle bedjes bezet, inclusief onze met veel moeite gereserveerde bedjes. Nee he! Ook voor super de luxe VIP Sleeper geldt dat hij vol moet, dus zat hij vol met mensen die er waarschijnlijk een tiental km verderop weer uit moesten. Toen we voor onze gereserveerde plaatsten stonden, verwezen ze ons naar achterin de bus, daar was nog wel een plekje. Dacht het niet! Wij hadden de hoofdprijs betaald voor onze bedjes en wilde daar nu ook echt eens van genieten. Na een duidelijke uitleg en met de nodige verwijzingen naar de nummers op de tickets en boven de bedjes werd alles toch nog duidelijk en konden we eindelijk van onze welverdiende rust genieten. Eindelijk languit. Eenmaal in bed beland kwamen we erachter dat de lengte van het bed niet helemaal overeenkomt met de onze, als je er schuin inligt en de kussens zo opstapelt dat je met je hoofd op of boven de scheidingswand ligt dan gaat het net. Muziek in de bus lekker hard en gaan. Na een uur of 5 gereden te hebben stopte de bus in een verlaten dorpje in het midden van Laos, het was een uur of 19:00. Iedereen bleef in de bus en de chauffeurs en de rest van crew stapte uit, zetten een tafeltje en stoelen neer en gingen eten. Wat is dit, vroeg ik? Dinner, lachte de chauffeur vriendelijk. En wij dan vroeg ik, weer lachte de chauffeur vriendelijk. Enfin, een paar uur later toch nog ergens kunnen eten en door naar Vang Vieng. Uiteindelijk heeft deze busreis 22 uur geduurd, de bus heeft onderweg ook nog 3 uur stilgestaan, waarom weet niemand. Gaar en gekromd kwamen we uiteindelijk in Vang Vieng aan. "Alle spullen mee? Ja, alle spullen mee!"

In Vang Vieng een mooi rustig guesthouse gevonden met uitzicht op de massieve rotspartijen wat dit dorpje zo bekend om staat. Eenmaal aangekomen in de kamer.. Jessica: "OH NEE! Ik heb m'n telefoon met koptelefoon in de bus laten liggen. Nee, niet weer! "Gelukkig hadden we hier ervaring mee omdat we dit ook al meegemaakt hadden in Yangon (Myanmar), we wisten dus dat we de tickets moesten zoeken en contact op moeten nemen met de bus maatschappij. Omdat niemand in de bus Engels sprak hebben we dit uitbesteed aan de eigenaresse, die ons 0% kans gaf dat we de telefoon ooit nog terug zouden zien. Maar omdat het in Myanmar ook met de nodige kunst en vliegwerk was gelukt wilde we niet zomaar opgeven, we hebben haar dus kunnen overtuigen te bellen. Na veel heen en weer gebel en de meest verrassende uitruil scenario's deed het vooruitzicht van de goede tip wonderen en is te telefoon toch weer in goede handen.

Vang Vien is een mooi dorp om een tijdje te verblijven, de mensen zijn vriendelijk, de omgeving is geweldig en je kunt er heerlijk eten. Tot een paar jaar geleden stond dit dorp vooral bekend als de party place van Azië,  met 'Tubing' als hoogtepunt. Tubing betrof het in een band de rivier afdrijven waarbij er aan twee kanten van de rivier barretjes waar je de meest extreme vormen van acrobatiek kon bedrijven. Omdat dit na de nodige alcohol levensgevaarlijk was en er ieder jaar vele doden en gewonden vielen is deze vorm van vermaak afgeschaft en is het dorp een stuk relaxter geworden. Veel beter zo! In Vang Vieng hebben we een scooter gehuurd om de omgeving te verkennen en daarnaast heerlijk gegeten en gedronken.

Na Vang Vieng zijn we via Luang Prabang teruggevlogen naar Bangkok om vanuit daar verder te vliegen naar Kathmandu, Nepal. De vliegtickets hadden we een maand eerder geboekt en waren businessclass! Verrassend maar waar, de businessclass stoelen waren bij AirAsia goedkoper dan de normale 'benen in je nek' stoelen. Dus wie zijn wij dan om daar geen gebruik van te maken. We moesten alleen nog even transport naar het vliegveld regelen in Bangkok. Vorige keer ook gedaan bij het hotel en toen bleek dat we naar het kantoortje moesten lopen die dit allemaal regelt. Dus nu direct bij dat kantoortje geboekt, meer kans op succes! Haal je ons op bij ons hotel, dat doen we! Kan je het nog even opschrijven, okay gedaan! We vlogen rond 7 uur dus we moesten om 4 's nachts uur al vertrekken. Even schrikken maar het alternatief was dat je anders een dag op het vliegveld van Kuala Lumpur moest wachten. De keuze was dus snel gemaakt. Wij om 03.00 uur eruit, inpakken en wegwezen oftewel wachten. Om 4 uur niets, om 4:15 niets, om 4:30 niets. "Zijn ze ons vergeten! Nee toch, wat nu? " We mogen de vlucht echt niet missen! "Ik kan even naar het kantoortje gaan, misschien staan ze daar nog. En wat als ze dan toch komen? Dan moeten ze even wachten. Maar ze zijn dan al erg laat. Okay, dan ik ren wel." Ik dus rennend om 4:45 door de straten van Bangkok op m'n slippertjes om terecht te komen bij een donker en afgesloten kantoortje. De mannen die dat kantoortje runnen lagen, samen met een grote witte pitbull, te slapen. Ik dus bonken op de deur, net zo lang totdat er iemand slaperig opkeek. "We have to leave at 4, now it's almost 5!  Huh, No, No, you should have been here at 4. No, we agreed that you would pick us up at the hotel. Hmm, do you have ticket? Ah…okay, will be there in 5 minutes" En 5 minuten later kwam het mannetje op de scooter aangereden om met spoed een taxi voor ons te regelen. Wij toen in volle snelheid naar het vliegveld. Eenmaal op het vliegveld aangekomen was het een drukte van jewelste, zoiets hadden we nog nooit meegemaakt. Rond de incheck balies van AirAsia zag het zwart van de mensen. "Oh nee, zo redden we het nooit! Hoe komen we hier ooit doorheen?" Toen het lampje begon te branden dat we businessclass vlogen en misschien we via de priority konden inchecken. En ja, dat inderdaad was mogelijk, we passeerden alles en iedereen en stonden voordat we het wisten in de rij voor de douane. Na de overige gebruikelijke hordes op het vliegveld waren we precies op tijd, we konden zelfs nog een bakkie koffie halen. En dan het vliegtuig of eigenlijk de vliegtuig stoelen, we konden volledig languit! Eerst even alle knopjes tot het maximum uitgeprobeerd en toen de ideale stand gevonden om volledig zen in de richting van Kathmandu te vliegen.

Liefs Jessica & Sander

(19 foto's toegevoegd)\

PS: Dank voor al jullie reacties! We vinden het te gek om te lezen.